Hulp

Deze chronische gemoedstoestand is werkelijkheid voor een groter deel van de bevolking dan we misschien zouden denken. Hij is aanwezig in alle lagen van de bevolking, bij mensen met heel verschillende sociale achtergronden, bij mensen van alle leeftijden.

Mensen komen hier niet makkelijk mee naar buiten en verhullen veel achter sociaal wenselijk gedrag. Bij een aantal valt de diagnose ‘depressie’ waardoor er ook niet onmiddellijk zicht komt op dieper begrip van wat er aan de hand is, en verandering van daaruit.

Het is misschien te makkelijk om het beleid, de crisis, de opvoeding, de normen en waarden, de hulpverlening, de betrokkenen zelf, … met de vinger te wijzen. Sowieso is dat niet echt deel van de oplossing.

Wat dan wel?

Het moeilijke is dat deze gemoedstoestand vaak al zo lang sluimerend aanwezig is dat er verwarring ontstaan is tussen deze gevoelens en de persoonlijkheid van de betrokkenen. Het wordt een stuk van iemands identiteit. Dat maakt dat de persoon in kwestie het ook meer en meer gaat waarnemen waardoor het steeds meer de dominantste werkelijkheid wordt. Bovendien maken onderliggende beelden van ‘er niet op deze manier echt kunnen bijhoren’ de cirkel van uitzichtloosheid en vervreemding vaak rond.

Hoe vaster deze beelden, hoe moeilijker het voor hulpverleners wordt om op eigen energie verandering te brengen. Verandering ontstaat in de samenwerking. De therapeut alleen staat machteloos. Er is dus een begin van openheid en bereidheid nodig bij de cliënt. De bereidheid om wat er onder ligt aan beelden te bekijken, er over te leren en zo van binnenuit verandering te brengen.

Licht aan het eind van de tunnel kan alleen maar betekenen dat je je eigen leerproces hierin een kans geeft. Als een weliswaar lange tocht, maar elke stap is een stap verder. Je kan jezelf leren zien op nieuwe manieren en anders met jezelf leren omgaan.

Geef jezelf een kans!

Bart De Coninck